Faktem jest, że nie da się ostatecznie stwierdzić tego czasu i podać sztywnych ram czasowych. To, jak długo działa znieczulenie uzależnione jest bowiem od całego mnóstwa różnych czynników. Podstawowym i najważniejszym jest oczywiście ilość środka znieczulającego, jaką wprowadzi dentysta w obręb jamy ustnej pacjenta.
fot. Fotolia Czynniki ryzyka powikłań Wiek jest jednym z podstawowych czynników ryzyka, podobnie jak choroby układu krążenia i układu nerwowego. Ze znieczuleniem mogą reagować leki przyjmowane na co dzień, dlatego warto pokazać anestezjologowi listę przyjmowanych środków. Osoby spożywające alkohol, palące papierosy i zażywające narkotyki powinny szczerze powiedzieć o tym jako że może to mieć wpływ na skutki uboczne pojawiające się podczas znieczulenia. Pospolite problemy po znieczuleniu ogólnym Po znieczuleniu ogólnym bardzo często pojawia się ból gardła związany z umieszczeniem rurki intubacyjnej. Wystąpić mogą również nudności i wymioty oraz uczucie suchości w ustach. Normalnym jest również odczucie zimna czy senność. Znieczulenia regionalne i ich działania uboczne Znieczulenie podpajęczynówkowe i zewnątrzoponowe może spowodować nagły spadek ciśnienia tętniczego krwi. U ok. 1% pacjentów może spowodować bardzo silne bóle głowy powodowane wyciekaniem płynu mózgowo - rdzeniowego. Anestezjolodzy jednak świetnie radzą sobie z tego typu powikłaniem stosując niejako plasterek z krwi na problematyczne miejsce. Obszar znieczulenia może sprawiać wrażenie odrętwienia, może dość również do trwałego uszkodzenia nerwów. Znieczulenia lokalne a skutki niepożądane Działania niepożądane występują bardzo rzadko. Jednym z nich jest krwiak - zbiorowisko krwi, która pojawia się gdy igła trafi na naczynie krwionośne. Jeśli środek znieczulający dostanie się do krwiobiegu (jest go zbyt dużo lub zostanie podany do naczynia) może wywołać poważne zaburzenia pracy serca, oddechu i ciśnienia krwi. W bardzo rzadkich przypadkach może dojść do uszkodzenia nerwu i zaburzeń czucia, które trwać mogą nawet tygodniu lub miesiące. Zazwyczaj jednak nerwy same się odbudowują i odnowią swoją pracę. Czytaj: Co należy wiedzieć o znieczuleniu? Uwaga! Powyższa porada jest jedynie sugestią i nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem! Zęby tracą swoją biel, jeśli pijemy czerwone winno, kawę i herbatę w nadmiarze, a także gdy palimy papierosy. Im szybciej zrezygnujemy z tych używek, tym szybciej będziemy mogli cieszyć się bielszymi zębami. Jednym z najbardziej powszechnych sposobów na śnieżnobiały uśmiech jest stosowanie sody oczyszczonej. Znieczulenie jest szeregiem działań medycznych, które ma na celu wprowadzenie pacjenta w stan bezbolesności. Znieczulenie wykonuje zazwyczaj lekarz anestezjolog, ale niektórych przypadkach znieczulenie miejscowe może być również przeprowadzane przez chirurga czy stomatologa. Rodzaj znieczulenia jest dobierany przede wszystkim w zależności od rodzaju operacji czy zabiegu diagnostycznego oraz do stanu zdrowia pacjenta i chorób współistniejących. spis treści 1. Znieczulenie podpajęczynówkowe Przebieg znieczulenia podpajęczynówkowego i jego skuteczność Znieczulenie podpajęczynówkowe jednostronne Jakie zabiegi wykonywane są w znieczuleniu podpajeczynówkowym? Przeciwwskazania do wykonania znieczulenia podpajęczynówkowego Powikłania znieczulenia podpajęczynówkowego 2. Znieczulenie zewnątrzoponowe Przebieg znieczulenia zewnątrzoponowego Wskazania do zastosowania znieczulenia zewnątrzoponowego Przeciwwskazania do wykonania znieczulenia zewnątrzoponowego Powikłania znieczulenia zewnątrzoponowego Znieczulenie zewnątrzoponowe podczas porodu Ból pooperacyjny rozwiń 1. Znieczulenie podpajęczynówkowe Znieczulenie podpajęczynówkowe jest rodzajem blokady centralnej, w którym lek znieczulenia przewodowego podawany jest w bezpośrednie sąsiedztwo rdzenia kręgowego (do worka oponowego, bezpośrednio do płynu mózgowo-rdzeniowego). Efektem jego działania jest odwracalna blokada przewodnictwa bodźców w korzeniach nerwowych, co skutkuje blokadą czuciową, ruchową i współczulną. Zobacz film: "Przeciwwskazania do znieczulenia zewnątrzoponowego" Zasięg blokady czuciowej określany jest dermatomami odpowiadającymi obszarom skóry unerwionym czuciowo przez nerwy segmentu rdzenia kręgowego. Blokada czuciowa oceniana jest na podstawie wrażliwości pacjenta na bodźce związane z różnicą temperatury (ciepło, zimno), czuciem dotyku i bólu. Blokada ruchowa powstaje w wyniku zahamowania przewodnictwa w nerwach ruchowych. Blokada współczulna jest związana z zahamowaniem przewodnictwa w przedzwojowych włóknach współczulnych. W efekcie w czasie tego znieczulenia w obszarze znieczulonym pacjent nic nie czuje: nie ma czucia dotyku, czucia temperatury, a zwłaszcza nie odczuwa jakiegokolwiek bólu. Nogi pacjenta są jakby zdrętwiałe, nie może nimi poruszać, odczuwa w nich przyjemne ciepło. Bezpieczeństwo tego znieczulenia polega także na tym, że wszystkie struktury nerwowe nie są niszczone poprzez przecinanie igłą, tylko rozsuwane na boki. Znieczulenie to wykonywane jest jedynie w okolicy lędźwiowej. Wykonywanie nakłucia na poziomie lędźwiowym kręgosłupa, na wysokości nie wyższej niż kręgi L3 i L4, pozwala uniknąć przypadkowego nakłucia rdzenia kręgowego i wiążących się z tym następstw (rdzeń kręgowy kończy się wyżej, a następnie przechodzi w tak zwany koński ogon). W porównaniu do znieczulenia zewnątrzoponowego działa ono szybciej. Najczęściej metoda ta wykorzystywana jest przy cesarskich cięciach i operacjach w obrębie dolnej części jamy brzusznej i krocza. Przebieg znieczulenia podpajęczynówkowego i jego skuteczność Przed przygotowaniem do operacji należy zostać do zabiegu zakwalifikowanym przez anestezjologa, czyli lekarza, który będzie dokonywał znieczulenia podczas zabiegu. W tym celu lekarz w pierwszej kolejności zbierze dokładny wywiad, w którym zapyta o reakcje alergiczne i tolerancję stosowanych środków znieczulających i przeciwbólowych. Lekarz zapyta również o przebyte choroby, stosowane obecnie leki, wagę i wzrost. W następnej kolejności konieczne jest przeprowadzenie badania fizykalnego (z oceną uzębienia, szyi, ruchomości kręgosłupa, zmian zwyrodnieniowych kręgosłupa). Wskazana jest również ocena parametrów laboratoryjnych. Po ustaleniu najkorzystniejszej metody znieczulenia anestezjolog przedstawia swoje propozycje pacjentowi. Lekarz wyjaśnia pacjentowi również szczegóły postępowania przed, podczas i po znieczuleniu. Zapoznaje z czynnikami ryzyka i przedstawia ewentualne metody postępowania. Ostateczny wybór metody znieczulenia następuje po uzgodnieniu jej z pacjentem – pacjent musi wyrazić świadomą pisemną zgodę na znieczulenie. Ten etap jest niezbędny w celu zapewnienia bezpieczeństwa podczas operacji. Przed operacją wykonywane są przynajmniej podstawowe badania: oznaczenie grupy krwi, morfologii, parametrów krzepnięcia, wykonywane jest zdjęcie rentgenowskie klatki piersiowej oraz EKG serca. Jeżeli operacja wykonywana jest w trybie planowym, wskazane jest również wyleczenie możliwych ognisk infekcji – na przykład próchniczych zębów. W trybie planowym warto rozważyć również szczepienie przeciwko WZW B. Po zbadaniu przez lekarza anestezjologa pacjent jest oceniany wg skali ASA (Amerykańskie Towarzystwo Anestezjologów). Skala ta opisuje stan ogólny pacjenta poddawanego znieczuleniu. Skala jest pięciostopniowa. I. Pacjent nieobciążony chorobami, poza schorzeniem będącym przyczyną operacji. II. Pacjent obciążony niewielką lub średnio-ciężką chorobą ogólnoustrojową, bez współistnienia zaburzeń czynnościowych – na przykład stabilna choroba wieńcowa, wyrównana cukrzyca, wyrównane nadciśnienie tętnicze. III. Pacjent obciążony poważną chorobą ogólnoustrojową – na przykład zdekompensowana cukrzyca. IV. Pacjent obciążony poważną chorobą ogólnoustrojową stale zagrażającą życiu. V. Pacjent bez szans przeżycia 24 godzin – niezależnie od sposobu leczenia. Niekiedy przed kwalifikacją do operacji oprócz konsultacji anestezjologicznej muszą odbyć się inne konsultacje lekarzy specjalistów – dochodzi do tego w sytuacjach, gdy pacjent choruje na schorzenia, którymi na co dzień anestezjolog się nie zajmuje. Podczas oczekiwania na operację pacjent jest zwykle informowany, jak powinien się do niej przygotować. Informacji tych udziela także lekarz, który kieruje na zabieg. W tygodniu poprzedzającym badanie nie należy przyjmować leków zawierających aspirynę oraz rozrzedzających krew. Jeżeli w leczeniu mają zastosowanie pochodne kumaryny, konieczne jest odstawienie farmakoterapii około tydzień przez operacją, a w zastępstwie do leczenia lekarz przepisze zastrzyki podskórne zawierające heparynę drobnocząsteczkową. Preparaty te są dostępne w jednorazowych ampułkostrzykawkach, a ich podanie jest bardzo proste. Po operacji będzie możliwe powrócenie do poprzedniej terapii. Również w okresie okołooperacyjnym zmianie może podlegać leczenie cukrzycy - często, jeżeli leczenie przebiega przy użyciu leków doustnych, konieczne może okazać się czasowe leczenie za pomocą insuliny. Po kwalifikacji do znieczulenia najpierw pacjent zostaje przewieziony do sali przygotowawczej lub operacyjnej. Niekiedy stosowana jest również premedykacja, polegająca na podaniu uspokajających leków doustnie. Znieczulenie podpajęczynówkowe wykonywane jest w sali spełniającej kryteria jałowości, podobnie warunki przygotowania miejsca wprowadzenia igły muszą być traktowane jak przygotowanie pola operacyjnego. Pacjent ma zakładane wkłucie obwodowe do żyły (venflon). Następnie konieczne jest przyjęcie odpowiedniej pozycji ciała najlepszej do wykonania znieczulenia rdzeniowego. Wkłucie odbywa się w dolnej części pleców. Pacjent kładzie się w pozycji na boku – głowa jest wtedy przygięta do mostka, kolana podciągnięte są do brzucha. Pacjent może mieć również zakładane znieczulenie w pozycji siedzącej. Siedzi wtedy na stole, pochylony nieco do przodu. Pozycja taka jest preferowana u osób bardzo otyłych. W następnej kolejności lekarz myje środkiem odkażającym okolicę pleców, w której zostanie wykonane nakłucie, które następnie zostaje obłożone jałowymi serwetami, by zminimalizować ryzyko przedostania się bakterii i drobnoustrojów chorobotwórczych do światła rdzenia kręgowego. Przed podaniem znieczulenia rdzeniowego konieczne jest znieczulenie miejscowe skóry nad kręgosłupem – środek znieczulający podawany jest w postaci zastrzyku - pacjent odczuwa niewielkie ukłucie skóry i niewielkie szczypanie. Po znieczuleniu miejscowym przez znieczuloną skórę jest prowadzona igła do środka, do przestrzeni podpajęczynówkowej. Igła służąca do wykonania znieczulenia jest delikatna. Wkłucie wykonuje się pomiędzy kręgami. Kolejno przebija się skórę, tkankę podskórną, trzy więzadła, które stawiają określony opór. Następnie przebija się oponę twardą i znajdujemy się w zamierzonym miejscu. Wprowadzenie igły do przestrzeni może być nieprzyjemne dla pacjenta, ale powinno być bezbolesne. Znieczulenie podpajęczynówkowe wykonywane jest bardzo cienkimi igłami o specjalnie skonstruowanym ostrzu, dzięki czemu więzadła są rozsuwane, a nie rozcinane. Igła wprowadzana jest o około 1-2 mm głębiej niż przy znieczuleniu zewnątrzoponowym (przebija ona oponę twardą). Następnie podaje się środek znieczulający do przestrzeni podpajęczynówkowej. Do przestrzeni podpajęczynówkowej podaje się kilkukrotnie mniejszą objętość leku aniżeli do przestrzeni zewnątrzoponowej. Znieczulenie zaczyna się rozwijać po około 5 minutach (często w chwili podania). Po 20 minutach od chwili podania pacjent jest znieczulony. W czasie znieczulenia podpajęczynówkowego pacjent raczej nie śpi. Gdy pożądane jest uzyskanie snu, wtedy znieczulenie podpajęczynówkowe jest łączone albo z sedacją (uzyskuje się wtedy uspokojenie pacjenta i płytki sen), albo z płytkim znieczuleniem ogólnym (uzyskuje się sen). Znieczulenie podpajęczynówkowe zapewnia doskonałą bezbolesność, natomiast sedacja uspokojenie pacjenta i sen. Znieczulenie podpajęczynówkowe jest znieczuleniem pewnym – to znaczy, że zawsze po podaniu uzyskujemy efekt przeciwbólowy. Czas trwania blokady wynosi przeciętnie od 1,5 do 3 godzin. Podczas znieczulenia podpajęczynówkowego monitoruje się stan pacjenta: ciśnienie krwi, tętno oraz inne funkcje organizmu. Płyny podaje się dożylnie, aby zapobiec odwodnieniu i niskiemu ciśnieniu krwi. Pacjent w trakcie podawania znieczulenia może znajdować się w pozycji siedzącej lub leżącej. Znieczulenie podpajęczynówkowe zwykle jest wykonywane poprzez pojedyncze nakłucie, rzadko wprowadza się cewnik do przestrzeni podpajęczynówkowej. Po zakończonym zabiegu pacjent jest przewożony na salę pooperacyjną lub na oddział, w którym wcześniej leżał. Pacjent po zabiegu musi pozostać w pozycji leżącej, zupełnie na płasko, przez okres kilku najbliższych godzin po zabiegu. Nie wolno podnosić głowy, wstawać ani siadać. Znieczulenie podpajęczynówkowe jednostronne W znieczuleniu podpajęczynówkowym jednostronnym możliwe jest uzyskanie znieczulenia tylko jednej strony ciała, na przykład operowanej kończyny dolnej. W tym samym czasie druga kończyna pozostaje nieznieczulona. Znieczulenie podpajęczynówkowe jednostronne w małym stopniu wpływa na układ krążenia pacjenta (znacznie rzadziej pojawia się spadek ciśnienia, które podczas zwykłego znieczulenia podpajęczynówkowe jest częste). Podczas wykonywania znieczulenia jednostronnego wymaga się od pacjenta pozostawania w pozycji bocznej, na chorej stronie przez okres około 20 minut, aż podany lek zwiąże się z odpowiednimi strukturami nerwowymi po znieczulanej stronie. Technika wykonania znieczulenia podpajęczynówkowego jednostronnego jest trudniejsza. Jakie zabiegi wykonywane są w znieczuleniu podpajeczynówkowym? Blokada podpajęczynówkowa jest idealnym znieczuleniem do operacji wykonywanych poniżej pępka. Do najczęstszych zabiegów wykonywanych w technice znieczulenia podpajęczynówkowego należą operacje ginekologiczno-położnicze, urologiczne. Ponadto operacje chirurgiczne w obrębie dolnego odcinka jamy brzusznej oraz operacje ortopedyczne. Poniżej przykłady zabiegów, w których może zostać zastosowane znieczulenie podpajęczynówkowe: Zabiegi ortopedyczne i chirurgiczne w obrębie kończyn dolnych; Artroskopia stawu kolanowego; Przezcewkowe wycięcie gruczołu krokowego; Zabiegi urologiczne w obrębie dolnych dróg moczowych; Litotrypsja (kruszenie) kamieni moczowych; Operacje przepuklin: udowej, pachwinowej, mosznowej; Operacje żylaków kończyn dolnych; Operacje w okolicy odbytu; Operacje ginekologiczne. Przeciwwskazania do wykonania znieczulenia podpajęczynówkowego Brak zgody pacjenta; Zakażenie w miejscu wkłucia – może skutkować wprowadzeniem drobnoustrojów do płynu mózgowo-rdzeniowego; Zaburzenia krzepnięcia krwi; Zakażenie ogólnoustrojowe; Niektóre schorzenia neurologiczne; Niewyrównana gospodarka wodno-elektrolitowa organizmu; Niewyrównane nadciśnienie tętnicze; Ciężkie wady wrodzone serca; Niestabilna choroba niedokrwienna serca; Zaawansowane zmiany w obrębie stawów kręgosłupa okolicy lędźwiowej. Powikłania znieczulenia podpajęczynówkowego Znieczulenie podpajęczynówkowe jest zabiegiem bezpiecznym. Ze względu na miejsce wkłucia (czyli jedynie okolica lędźwiowa) nie ma możliwości uszkodzenia rdzenia kręgowego, gdyż tak nisko struktura ta nie sięga. Najczęściej pojawiające się objawy niepożądane to: Spadek ciśnienia tętniczego – jest to powikłanie dość częste, ale odpowiednie monitorowanie pacjenta pozwala uniknąć wystąpienia dolegliwości; spadek ciśnienia jest najbardziej odczuwalny dla pacjentów z wysokim ciśnieniem tętniczym. Bóle pleców w miejscu wkłucia o charakterze przemijającym, trwające 2-3 dni. Zaburzenia rytmu serca, w tym bradykardia. Nudności, wymioty. Zatrzymanie moczu. Popunkcyjne bóle głowy - powstają w wyniku nakłucia opony twardej i następującego później wycieku płynu mózgowo-rdzeniowego do przestrzeni zewnątrzoponowej. Krwiak w okolicy, w której podaje się lek znieczulający, z towarzyszącymi ubytkami neurologicznymi – w praktyce powikłanie bardzo rzadkie, ale poważne. Popunkcyjne bóle głowy mogą się zdarzyć jedynie po znieczuleniu podpajęczynówkowym, bo tylko w tym znieczuleniu anestezjolog celowo punktuje oponę twardą, aby podać środek znieczulenia miejscowego do przestrzeni podpajęczynówkowej, która jest umiejscowiona za oponą twardą. W prawidłowo wykonanym znieczuleniu zewnątrzoponowym nie dochodzi do popunkcyjnch bólów głowy, ponieważ opona twarda pozostaje w trakcie znieczulenia nienaruszona. Popunkcyjne bóle głowy zdarzają się z różną częstotliwością. Częściej dotykają osób młodych i położnic. Ból taki może pojawić się od 24 do 48 h po wykonanym znieczuleniu. Najczęściej ból taki trwa 2-3 dni i samoistnie ustępuje. Do powstawania bólu głowy przyczynia się stosowanie grubych igieł punkcyjnych - im cieńsza igła punkcyjna, tym mniejsze prawdopodobieństwo powstania późniejszych dolegliwości. Znaczenie ma również rodzaj zakończenia igły. Jeżeli dojdzie do powstania popunkcyjnych bólów głowy, zastosowanie mają leki przeciwbólowe, konieczne jest również pozostawanie w pozycji leżącej. W niektórych przypadkach wykonuje się łatę zewnątrzoponową z krwi własnej pacjenta. Niektórzy anestezjolodzy zalecają leżenie na płasko przez okres kilku godzin po zabiegu i znieczuleniu. Dobór odpowiedniego rodzaju znieczulenia zależy od indywidualnej kwalifikacji pacjenta, w zależności od jego stanu klinicznego, jak również planowanego zabiegu. Bardzo ważne oprócz samego wykonania znieczulenia jest szczegółowe monitorowanie pacjenta prowadzone zarówno przez lekarza anestezjologa, jak i wyszkoloną pielęgniarkę. Ten typ znieczulenia jest najczęściej bezpieczny, a nawet w przypadku pojawienia się objawów niepożądanych często są one przemijające. Znieczulenie to jest często przeprowadzane w przypadku operacji zlokalizowanych poniżej pępka i pozwala na uniknięcie znieczulenia ogólnego. 2. Znieczulenie zewnątrzoponowe Znieczulenie zewnątrzoponowe polega na wprowadzeniu do przestrzeni zewnątrzoponowej (znajduje się w środku kręgosłupa) cienkiego polietylenowego cewnika średnicy około 1 mm. Następnie podaje się przez niego leki znieczulające, które łagodzą dolegliwości bólowe. Ten rodzaj znieczulenia należy do grupy tak zwanych blokad centralnych. Zarówno znieczulenie zewnątrzoponowe, jak i podpajęczynówkowe jest bardzo efektywną techniką zapewniającą głęboką i długotrwałą blokadę bez konieczności prowadzenia znieczulenia ogólnego. Znieczulenie zewnątrzoponowe jest również najbardziej skuteczną formą terapii bólu, także pooperacyjnego. Znieczulenie zewnątrzoponowe to najpopularniejsze znieczulenie przy porodzie. Zaletą znieczulenia zewnątrzoponowego jest to, że rodząca nie odczuwa bolesnych skurczów porodowych oraz że ten rodzaj znieczulenia pozwala odpocząć podczas przedłużającego się porodu, uspokoić się i skoncentrować na porodzie. W przypadku cesarskiego cięciaznieczulenie zewnątrzoponowe pozwala być przytomną i uśmierza ból po porodzie. Przebieg znieczulenia zewnątrzoponowego Oprócz chirurgicznej kwalifikacji do zabiegu, przed przygotowaniem do operacji każdego pacjenta czeka kwalifikacja anestezjologiczna przeprowadzana przez lekarza specjalistę. W tym celu lekarz w pierwszej kolejności zbierze dokładny wywiad. Podczas wywiadu lekarz będzie wypytywał o reakcje alergiczne i tolerancję stosowanych środków znieczulających oraz przeciwbólowych. Ważne są również przebyte choroby towarzyszące oraz stosowane przez pacjenta leki. W następnej kolejności lekarz przeprowadzi badanie fizykalne, szczególną uwagę zwróci na ocenę uzębienia, ruchomośź i budowę szyi, zmiany w obrębie kręgosłupa, zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa). Przed zabiegiem wskazana jest również ocena parametrów laboratoryjnych (morfologii, grupy krwi, elektrolitów, czasów krzepnięcia). W tym etapie ustalany jest również najkorzystniejszy dla danego pacjenta rodzaj znieczulenia. Następnie lekarz opisuje szczegóły postępowania przed, podczas i po znieczuleniu. Pacjent powinien zapoznać się również z czynnikami ryzyka zarówno operacji, jak i znieczulenia. Ostateczny wybór metody znieczulenia następuje po uzgodnieniu jej z pacjentem – konieczne jest wyrażenie przez pacjenta świadomej zgody. Ten etap jest koniecznym elementem w celu zapewnienia bezpieczeństwa pacjenta podczas operacji. Przed operacją wykonywane są zazwyczaj podstawowe badania: oznaczenie grupy krwi, morfologii krwi obwodowej, parametrów krzepnięcia, poziomów elektrolitów, wykonywane jest zdjęcie rentgenowskie klatki piersiowej oraz badanie elektrogardiograficzne serca. Jeżeli operacja wykonywana jest w trybie planowym, wskazane jest również wyleczenie możliwych ognisk infekcji – na przykład próchniczych zębów. Po zbadaniu przez lekarza anestezjologa pacjent jest oceniany wg skali ASA (Amerykańskie Towarzystwo Anestezjologów). Skala ta opisuje stan ogólny pacjenta poddawanego znieczuleniu. Skala jest pięciostopniowa. I. Pacjent nieobciążony chorobami, poza schorzeniem będącym przyczyną operacji. II. Pacjent obciążony niewielką lub średnio-ciężką chorobą ogólnoustrojową, bez współistnienia zaburzeń czynnościowych – na przykład stabilna choroba wieńcowa, wyrównana cukrzyca, wyrównane nadciśnienie tętnicze. III. Pacjent obciążony poważną chorobą ogólnoustrojową – na przykład zdekompensowana cukrzyca. IV. Pacjent obciążony poważną chorobą ogólnoustrojową stale zagrażającą życiu. V. Pacjent bez szans przeżycia 24 godzin – niezależnie od sposobu leczenia. Niekiedy przed kwalifikacją do operacji oprócz konsultacji anestezjologicznej muszą odbyć się inne konsultacje specjalistyczne – dochodzi do tego w sytuacjach, gdy pacjent choruje na schorzenia, którymi na co dzień anestezjolog się nie zajmuje (na przykład w przypadku zrekompensowanej cukrzycy, zmian endokrynologicznych). Jeżeli pacjent jest leczony przewlekle, to najczęściej podczas oczekiwania na operację jest informowany, jak powinien się do zabiegu przygotować. Informacji tych udziela także lekarz, który kieruje na zabieg. W tygodniu poprzedzającym badanie nie należy przyjmować leków zawierających aspirynę oraz wpływające na krzepnięcie krwi. Jeżeli w leczeniu mają zastosowanie pochodne kumaryny, konieczne jest odstawienie farmakoterapii zwykle 7 dni przez operacją, a w zastępstwie do leczenia lekarz przepisze zastrzyki podskórne zawierające heparynę drobnocząsteczkową. Preparaty te są dostępne w jednorazowych ampułkostrzykawkach, a ich podanie jest bardzo proste. Również w okresie okołooperacyjnym zmianie może podlegać leczenie cukrzycy - często, jeżeli leczenie przebiega przy użyciu leków doustnych, konieczne może okazać się czasowe leczenie za pomocą insuliny, która po zakończeniu okresu okołooperacyjnego przy braku przeciwwskazań ponownie zmieniana jest na tabletki doustne. W dniu operacji pacjent zostaje przewieziony do sali przygotowawczej lub operacyjnej. Znieczulenie zewnątrzoponowe wykonywane jest w sali spełniającej kryteria jałowości, podobnie warunki przygotowania miejsca wprowadzenia igły muszą być traktowane jak przygotowanie pola operacyjnego. Pacjent ma zakładane wkłucie obwodowe do żyły. Następnie konieczne jest przyjęcie odpowiedniej pozycji ciała najlepszej do wykonania znieczulenia rdzeniowego. Wkłucie odbywa się najczęściej w dolnej części pleców. Pacjent kładzie się w pozycji na boku – głowa jest wtedy przygięta do mostka, kolana podciągnięte są do brzucha. Pacjent może mieć również wykonywane znieczulenie w pozycji siedzącej. Pacjent siedzi wtedy na stole, pochylony nieco do przodu. Pozycja taka jest preferowana u osób bardzo otyłych. W następnej kolejności lekarz myje środkiem odkażającym okolicę pleców, w której zostanie wykonane nakłucie. Następnie zdezynfekowane miejsce zostaje obłożone jałowymi serwetami, by zminimalizować ryzyko przedostania się bakterii i drobnoustrojów chorobotwórczych do światła rdzenia kręgowego. Przed podaniem znieczulenia rdzeniowego stosowane jest znieczulenie miejscowe skóry nad kręgosłupem – pacjent odczuwa niewielkie ukłucie skóry i niewielkie szczypanie. Po znieczuleniu miejscowym przez znieczuloną skórę jest prowadzona igła do środka, do przestrzeni zewnątrzoponowej. Igła służąca do wykonania znieczulenia zewnątrzoponowego jest delikatna. Wkłucie wykonuje się pomiędzy kręgami. Kolejno przebija się skórę, tkankę podskórną, trzy więzadła, które stawiają określony opór. Wprowadzenie igły do przestrzeni zewnątrzoponowej może być nieprzyjemne dla pacjenta, ale powinno być bezbolesne. Znieczulenie wykonywane jest bardzo cienkimi igłami o specjalnie skonstruowanym ostrzu, dzięki czemu więzadła są rozsuwane, a nie rozcinane. Do przestrzeni zewnątrzoponowej wprowadza się małą rurkę lub cewnik. Igła zostaje ostrożnie wyjęta, w miejscu nakłucia zostawia się natomiast cewnik, przez który podaje się leki. Cewnik przykleja się do pleców, aby nie wyślizgnął się. Następnie podaje się środek znieczulający. Do przestrzeni zewnątrzoponowej podaje się kilkukrotnie większą objętość leku aniżeli do przestrzeni podpajęczynówkowej. Znieczulenie zewnątrzoponowe może być założone w czterech odcinkach kręgosłupa: szyjnym, piersiowym, lędźwiowym, krzyżowym. Podczas znieczulenia zewnątrzoponowego monitoruje się stan pacjenta: ciśnienie krwi, tętno oraz inne funkcje organizmu. Płyny podaje się dożylnie, aby zapobiec odwodnieniu i niskiemu ciśnieniu krwi. Po zakończonym zabiegu pacjent jest przewożony na salę pooperacyjną lub na oddział, w którym wcześniej leżał. Pacjent po zabiegu musi pozostać w pozycji leżącej, zupełnie na płasko, przez okres kilku najbliższych godzin po zabiegu. Nie wolno podnosić głowy, wstawać ani siadać. Wskazania do zastosowania znieczulenia zewnątrzoponowego Wskazaniem do zastosowania znieczulenia zewnątrzoponowego są najczęściej: Zabiegi operacyjne na kończynach dolnych, zwłaszcza jeżeli związane są z dużą bolesnością po zabiegu, np. wymiana stawu biodrowego, operacje stawu kolanowego. Zabiegi naczyniowe - operacje pomostowania naczyń biodrowych, operacje tętniaków aorty. Umożliwia długotrwałą terapię bólu pooperacyjnego, zapobiega powikłaniom zatorowo-zakrzepowym, pozwala na szybkie dokonanie ponownej operacji w przypadku niepowodzenia pierwszego zabiegu. Zabiegi usunięcia żylaków kończyn dolnych. Zabiegi operacyjne w obrębie jamy brzusznej - jest wtedy kojarzone zwykle z płytkim znieczuleniem ogólnym. Duże zabiegi w obrębie klatki piersiowej - zabiegi z zakresu torakochirurgii (operacje płuc), zabiegi z zakresu kardiochirurgii. Zabiegi urologiczne, zwłaszcza w obrębie dolnych dróg moczowych. Zwalczanie bólu pooperacyjnego. Znieczulenie podczas porodu. Jest to obecnie najdoskonalszy i najbardziej skuteczny sposób zwalczania bólu w okresie pooperacyjnym oraz okołoporodowym. Przeciwwskazania do wykonania znieczulenia zewnątrzoponowego Najpopularniejsze przeciwwskazania do wykonania znieczulenia zewnątrzoponowego: Brak zgody pacjenta. Zakażenie w miejscu wkłucia – może skutkować wprowadzeniem drobnoustrojów do płynu mózgowo-rdzeniowego. Zaburzenia krzepnięcia krwi. Zakażenie ogólnoustrojowe. Niektóre schorzenia neurologiczne. Niewyrównana gospodarka wodno-elektrolitowa organizmu. Niewyrównane nadciśnienie tętnicze. Ciężkie wady wrodzone serca. Niestabilna choroba niedokrwienna serca. Zaawansowane zmiany w obrębie stawów kręgosłupa okolicy lędźwiowej. Powikłania znieczulenia zewnątrzoponowego Każde znieczulenie niesie ze sobą pewne ryzyko powikłań. Ważnym elementem zapobiegającym ich wystąpieniu jest zarówno dobre przygotowanie pacjenta, jak i doświadczenie lekarza wykonującego znieczulenie. Oto najczęstsze powikłania po wykonaniu znieczulenia zewnątrzoponowego: Spadek ciśnienia tętniczego – jest to powikłanie dość częste, ale odpowiednie monitorowanie pacjenta pozwala uniknąć wystąpienia dolegliwości; jest najbardziej odczuwalne dla pacjentów z wysokim ciśnieniem tętniczym. Bóle pleców w miejscu wkłucia o charakterze przemijającym, trwające 2-3 dni. Znieczulenie w łaty – w niektórych przypadkach po podaniu znieczulenia niektóre obszary skóry mogą być nieznieczulone; wówczas podaje się pacjentowi kolejną dawkę środka znieczulającego albo silny lek przeciwbólowy, w niektórych sytuacjach konieczne może być zastosowanie znieczulenia ogólnego. Zaburzenia rytmu serca, w tym bradykardia. Nudności, wymioty. Zatrzymanie moczu, trudności z oddawaniem moczu Popunkcyjne bóle głowy - powstają w wyniku nakłucia opony twardej i następującego później wycieku płynu mózgowo-rdzeniowego do przestrzeni zewnątrzoponowej. Krwiak w okolicy, w której podaje się lek znieczulający, z towarzyszącymi ubytkami neurologicznymi – w praktyce powikłanie bardzo rzadkie, ale poważne. Zapalenie mózgu i opon mózgowo rdzeniowych. Znieczulenie zewnątrzoponowe podczas porodu Podstawowym celem tego znieczulenia jest znaczne zmniejszenie dolegliwości bólowych podczas porodu. Znieczulenie nie eliminuje całkowicie bólu. W znieczuleniu zachowany zostaje odruch parcia. Do przestrzeni zewnątrzoponowej wprowadzany jest cewnik, przez który podawane są leki, kiedy zachodzi taka potrzeba. Zmniejszenie dolegliwości bólowych pojawia się po kilkunastu minutach od chwili podania leku. Znieczulenie może być podane wielokrotnie, w zależności od czasu trwania porodu, z częstotliwością co 1,5-2–3 godziny. Gdy poród się zakończy, cewnik zostanie usunięty. W przypadku komplikacji położniczych w czasie porodu i konieczności wykonania cięcia cesarskiego założone już znieczulenie zewnątrzoponowe może być wykorzystane do znieczulenia cięcia cesarskiego. Leki stosowane w znieczuleniu zewnątrzoponowym stosowane są w tak małych stężeniach, że nie mają zauważalnego wpływu na dziecko. Znieczulenie zewnątrzoponowe stosuje się, gdy rozwarcie wynosi 4 cm. Przeciwwskazania do wykonania znieczulenia zewnątrzoponowego u położnicy są takie same jak u reszty pacjentów. Niestety czasami zdarza się, że znieczulenie zewnątrzoponowe wydłuża czas trwania porodu. Ból pooperacyjny Znieczulenie zewnątrzoponowe jest stosowane nie tylko w trakcie zabiegu operacyjnego, ale jest także kontynuowane w okresie pooperacyjnym w celu zwalczania bólu pooperacyjnego. Po założeniu cewnika zewnątrzoponowego pacjent po operacji wraca na oddział. Dzięki temu ma zapewniony komfort w postaci całkowitej bezbolesności miejsca, w którym wykonano zabieg operacyjny. Leki przeciwbólowe są podawane wtedy do przestrzeni zewnątrzoponowej nawet jeszcze przez dobę po zakończeniu operacji. Dobór odpowiedniego rodzaju znieczulenia zależy od indywidualnej kwalifikacji pacjenta, w zależności od jego stanu klinicznego, jak również planowanego zabiegu. Bardzo ważne oprócz samego wykonania znieczulenia jest szczegółowe monitorowanie pacjenta prowadzone zarówno przez lekarza anestezjologa, jak i wyszkoloną pielęgniarkę. Ten typ znieczulenia jest najczęściej bezpieczny, a nawet w przypadku pojawienia się objawów niepożądanych często są one przemijające. Dzięki tej metodzie możliwe jest wykonywanie części operacji bez konieczności znieczulenia ogólnego, ponadto jest szeroko wykorzystywane podczas porodu oraz walki z bólem pooperacyjnym. Nie czekaj na wizytę u lekarza. Skorzystaj z konsultacji u specjalistów z całej Polski już dziś na abcZdrowie Znajdź lekarza. polecamy Znieczulenie zewnątrzoponowe przy porodzie podaje się, gdy poród przebiega prawidłowo, a skurcze mają już odpowiednią intensywność i częstotliwość. Przed podaniem znieczulenia w kręgosłup, rodząca zostaje do niego odpowiednio przygotowana. Oceniany jest zapis KTG płodu, wyniki morfologii, tętno, ciśnienie i temperatura ciała Zgorzel zęba Zgorzel zęba jest stanem zapalnym miazgi zęba jak i tkanek okołowierzchołkowych. Stan ten wywoływany jest za sprawą bakterii gnilnych popularnie określanych beztlenowcami. Zainfekowana miazga zęba w wyniku ostrego zakażenia najczęściej obumiera a bakterie przedostają się do wnętrza zęba w głównej mierze przez ubytek próchnicowy. Bakterie beztlenowe odpowiadają również za charakterystyczny i bardzo nieprzyjemny zapach zepsutego zęba tudzież martwej miazgi. Przez to jedną z najczęstszych przyczyn powstawania dolegliwości, jaką jest zgorzel zęba, jest niewłaściwa higiena jamy ustnej. Z tego powodu powinno się nie tylko szczotkować zęby kilka razy dziennie, ale też regularnie je nitkować, płukać i dbać o czystość języka. Zgorzel w wielu przypadkach nie powoduje dolegliwości bólowych a co za tym idzie pacjenci nie są w ogóle świadomi namnażających się w ich jamie ustnej bakterii gnilnych. Ma to miejsce w przypadku zgorzeli zęba rozwijającej się przy otwartej komorze zęba. Ogromny ćmiący ból pojawia się dopiero wtedy, kiedy beztlenowce zdołają zasiać już znaczne spustoszenie. Rozwijający się stan zapalny prowadzi również w wielu przypadkach do niszczenia kości i powstawania torbieli, które nieleczone osiągają znaczne rozmiary, co praktycznie zawsze kończy się zabiegiem operacyjnym (chirurgia szczękowa). Szybciej objawia się zgorzel zęba w przypadku zamkniętej komory zęba (chociażby przez zalegające pożywienie). W tym przypadku ból jest silny i pulsujący, a jego moc często nie daje możliwości pacjentowi na dokładne zlokalizowanie jego źródła. Często promieniuje do ucha i skroni. Prawidłowa diagnostyka tego schorzenia wymaga zastosowania badania RTG. Leczenie zgorzeli najczęściej przebiega kanałowo (leczenie endodontyczne) tzn. zostaje opracowana ozębna, zdezynfekowane zostają wszystkie kanały korzeniowe zęba, po czym następuje ich wypełnienie. W stanach krytycznych, kiedy nie jest już możliwe wyleczenie zakażonego zęba najczęściej dochodzi do jego ekstrakcji, która zwykle jest poprzedzona antybiotykoterapią (Dalacin C, Clindamycinum). Trzeba zdawać sobie sprawę, że zgorzel zęba nie jest dolegliwością, z którą można się uporać w ramach jednej wizyty u stomatologa. Dolegliwości i objawy • W przypadku wystąpienia stanu zapalnego miazgi zęba zmienione chorobowo miejsce (ząb, przyległe tkanki) przybiera ciemną brunatno-czarną barwę • Towarzyszący obrzęk • Nasilający się ból • Wydobywanie się charakterystycznego nieprzyjemnego zapachu • Nieprzyjemny posmak w ustach • Uczucie wysadzenia zęba z zębodołu • Bolesność opukowa • Złe samopoczucie • Możliwość wystąpienia stanu gorączkowego (do 38,5˚C) NIE TAKI DIABEŁ STRASZNY! Dzięki najnowszym technologiom – zgorzel zęba może zostać wyleczony całkowicie – bez żadnych dolegliwości bólowych. Jednym z gabinetów, który umożliwia innowacyjne technologie neurofeedback w celu zmniejszenia stresu w gabinecie i bezbolesne leczenie zębów to Gabinet „ lek. dent. Marcin Krufczyk, ul. Witkiewicza 75, Gliwice, tel. +48 500 701 500 – możesz umówić się na wizytę. Powikłania • Wstrząs septyczny • Zainfekowanie całego organizmu (przedostanie się bakterii do krwioobiegu) • DIC, czyli Zespół rozsianego wykrzepiania wewnątrznaczyniowego • W przypadku niepodjęcia leczenia rozrastanie się zgorzeli Profilaktyka Jak wspomniane było wcześniej, przed powstaniem zgorzeli zęba może uchronić odpowiednia higiena jamy ustnej. Jednocześnie trzeba pamiętać, że dolegliwość często rozwija się bez objawów bólowych, dlatego nie można się dziwić, że tak wielu pacjentów nie zdaje sobie sprawy z jej występowania. Przez to warto cyklicznie odwiedzać gabinet stomatologiczny w ramach kontroli, dzięki czemu wykryte wcześnie schorzenie będzie prostsze w leczeniu i sprawi mniejszy dyskomfort. Do zgorzeli najpewniej nie dojdzie, jeśli pacjent będzie leczył próchnicę we wczesnych stadiach. Przeczytaj także czym jest suchy zębodół. Budowa zęba: Zapalenie okostnej zęba – najczęściej zadawane pytania Innym domowym sposobem czyszczenia zębów jest szczotkowanie. Potrzebna jest do tego specjalna psia pasta lub żel oraz szczoteczka. Warto wprowadzić regularne czyszczenie zębów, przynajmniej 2–3 razy w tygodniu. Zanim zacznie się psu szczotkować zęby, należy przyzwyczaić go do smaku pasty.Skutecznie dobrana antybiotykoterapia i usunięcie źródła problemu potrafią przynieść pierwsze oznaki poprawy już po kilkunastu godzinach, po kilku dniach zaś zupełnie zniwelować problem. W przypadku gojenia się twarzy po wyrwaniu zęba najgorszy obrzęk powinien zacząć schodzić po około 3 dniach.
Od nauki chodzenia, przez grę w koszykówkę, aż po jazdę na hulajnodze – istnieje mnóstwo sytuacji, w których może dojść do wybicia i złamania zębów. To ważne, by wiedzieć, co zrobić i gdzie się udać, gdy ząb zostanie… znokautowany. W wielu przypadkach naprawdę liczy się czas i sposób postępowania. 272 – tyle wypadków…
Fot: Bounce / Znieczulenie ogólne, miejscowe i regionalne to trzy główne metody blokowania reakcji na ból. Wybór techniki ma niebagatelne znaczenie dla komfortu osoby poddawanej zabiegowi, dlatego nie może być – i nigdy nie jest – dziełem przypadku. Leki, dzięki którym nie odczuwa się bólu ani lęku podczas zabiegu lub operacji, oraz precyzyjne sposoby ich podawania to jedne z najważniejszych osiągnięć współczesnej medycyny. Znieczulenie podpajęczynówkowe to wybawienie dla osób, które muszą zostać poddane zabiegom urologicznym, a zewnątrzoponowe pomaga tysiącom kobiet urodzić dziecko naturalnie, ale bez przejmującego bólu. Rodzaje znieczulenia Zniesienie odczuwania bólu można osiągnąć na różne sposoby, zależnie od potrzeb i okoliczności. Do najważniejszych typów znieczulenia zalicza się: znieczulenie miejscowe – środek znieczulający w postaci żelu, maści, spray'u lub zastrzyku jest aplikowany na konkretną partię ciała (np. dłoń, dziąsło, stopę), a pacjent jest przytomny; ten rodzaj znieczulenia działa stosunkowo krótko i jest często wykorzystywany podczas leczenia zębów (znieczulenie nasiękowe) lub przy niektórych zabiegach dermatologicznych; znieczulenie regionalne – polega na wstrzyknięciu leku znieczulającego w pobliżu splotu nerwowego w celu znieczulenia większej części ciała (np. znieczulenie zewnątrzoponowe przy porodzie); ten typ znieczulenia jest chętnie wybierany przy zabiegach chirurgicznych, czasem w połączeniu ze znieczuleniem ogólnym; znieczulenie ogólne – działa na kilku płaszczyznach: znosi odczuwanie bólu, działa uspokajająco i usypiająco, a ponadto wyłącza świadomość człowieka na czas operacji w taki sposób, że po wybudzeniu nie pamięta on niczego, co miało miejsce w trakcie zabiegu; jest to znieczulenie dożylne, któremu może towarzyszyć podanie anestetyku wziewnego; jest podawane przy stałym nadzorze anestezjologa, który monitoruje stan operowanej osoby, aby mieć pewność, że stale otrzymuje ona właściwą dawkę środka znieczulającego. Wybór znieczulenia zależy przede wszystkim od rodzaju zabiegu, jaki ma być przeprowadzany, wieku i stanu zdrowia chorego, obecności alergii oraz wyników badań krwi i układu sercowo-naczyniowego. Każdy typ znieczulenia ma swoje ściśle określone zastosowanie. Na przykład oba rodzaje znieczulenia do kręgosłupa (podpajęczynówkowe i zewnątrzoponowe) na pozór przebiegają tak samo, ale istnieją między nimi poważne różnice. Znieczulenie przewodowe podpajęczynówkowe (jest podawane tylko do odcinka lędźwiowego kręgosłupa, natomiast zewnątrzoponowe (epiduralne) można założyć także w odcinku piersiowym lub szyjnym. Pierwsze z nich działa bardzo szybko, a efekt utrzymuje się przez 2,5–3 godziny. Po podaniu tego drugiego rezultat pojawia się dopiero po 15–20 minutach, ale czas działania leku można wydłużyć nawet do kilku dni. Znieczulenie ogólne – powikłania U zdrowych osób ryzyko wystąpienia skutków ubocznych i powikłań znieczulenia ogólnego jest wprawdzie niewielkie, ale nie sposób wykluczyć możliwości pojawienia się wymiotów, bólu gardła, zapalenia płuc lub nieprawidłowości kardiologicznych. Duża dawka środka znieczulającego może mieć niekorzystny wpływ na funkcjonowanie mózgu i serca. Powikłania po znieczuleniu ogólnym są na ogół częstsze u osób dotkniętych schorzeniami płuc lub serca, nałogowych palaczy oraz osób nadużywających alkoholu i narkotyków. Ból kręgosłupa po znieczuleniu podpajęczynówkowym Znieczulenie ogólne to nie jedyny rodzaj, któremu mogą towarzyszyć przykre lub bolesne dolegliwości. Po znieczuleniu podpajęczynówkowym relatywnie często pojawia się ból w obrębie kręgosłupa, w pobliżu odcinka lędźwiowego, czyli miejsca w którym wstrzyknięty został środek znieczulający. Zdarza się, że przez 2–3 dni po operacji pacjent odczuwa ból w okolicy pleców, ale w większości przypadków nie ma powodu do zmartwień. U wielu osób ból ma bowiem związek nie z samym znieczuleniem, lecz z obecnością zmian zwyrodnieniowych. Często źródłem bólu i dyskomfortu jest także niewygodne ułożenie podczas operacji, skutkujące naciągnięciem więzadeł i mięśni przy kręgosłupie. Jeśli po kilku dniach ból nie tylko nie ustępuje, ale się nasila, należy skonsultować się z lekarzem. Jak przygotować się do znieczulenia ogólnego? Przed planowaną operacją trzeba się dowiedzieć, na ile godzin przed zabiegiem należy zaprzestać przyjmowania pokarmów i płynów. Bardzo ważne jest, aby lekarz wiedział, jakie leki przyjmuje się regularnie – być może konieczna okaże się modyfikacja dawki w dniu operacji lub nawet dzień wcześniej. Zobacz film: Znieczulenie zewnątrzoponowe w czasie porodu: wady, zalety, możliwe powikłania. Źródło: 36,6 Bibliografia: 1. Porównanie zn. podpajęczynówkowego i
0. 1. odpowiedział (a) 04.12.2010 o 18:20: Można wybrac krótkie, spryskiwane lecz po takim jest ryzyko że może bardziej bolec i przestac dzialac w ciągu zabiegu. Gdy wybierze sie zastrzyk nie można nic zrobic , jedynie rozmasowywac sobie dziąsło i czekac. Wiem to ponieważ moja babcia jest dentystką.
Szczegóły Odsłony: 260974 Artykuł przedstawia porady pielęgnacyjne dotyczące przekłucia pępka. Wyjaśniamy w nim szczegółowo jak dbać o przekłucie pępka, jak dbać o kolczyk w pępku. Sposoby zachowania higieny Przemywać roztworem z soli i / lub oczyszczać Octeniseptem, myć łagodnym, bezzapachowym mydłem najlepiej antybakteryjnym lub bakteriobójczym (szare mydło w kostce). Umyć dokładnie ręce przed dotknięciem lub czyszczeniem miejsca przekłucia z jakiegokolwiek powodu. Przemywać roztworem soli fizjologicznej 2 -3 razy na dobę i / lub Oceniseptem - rozpylać na skórę z odległości ok. 20 cm., lub mydłem. Nie pozostawiać mydła na piercingu dłużej niż 30 sekund. Wypłukać dokładnie aby usunąć z piercingu wszelkie ślady mydła. Suszyć delikatnie dotykając czystym jednorazowym ręcznikiem papierowym (chusteczką). Ręczniki z materiału mogą przenosić bakterie lub zaczepić się o biżuterię powodując zaczerwienienie i obrzęk. Do przemywania rany nie należy stosować wody utlenionej, ani spirytusu, gdyż te preparaty podrażniają piercing. W przypadku dużego zaognienia, zaczerwienienia, podejrzenia infekcji po przemyciu piercingu posmaruj maścią Tribiotic lub Neomycyna (antybiotyk antybakteryjny). Przy podjerzeniu infekcji najlepiej skonsultuj się z lekarzem. Smarować maścią 2 - 3 razy dziennie nie dłużej niż 7 dni. Obracać kolczykiem podczas gojenia, alby żaden skrzep nie przylgnął do kolczyka. Co jest normalne? Przez pierwsze siedem do czternastu dni: znaczne obrzęki (opuchlizna), lekkie krwawienie, zaczerwienienie (zasinienie) i / lub nadwrażliwość. Następnie: niewielkie obrzęki, lekkie wydzielanie osocza (przeźroczysto białego, lub przeźroczysto żółtego) płynu (nie ropa). Nie wygojone dobrze przekłucie może się zmniejszyć lub zarosnąć w ciągu kilku minut! Czas ten różni się w zależności od osoby jej organizmu; jeśli lubisz swój piercing, pozostaw kolczyk w miejscu przekłucia, nie wyjmuj kolczyka bez potrzeby. Piercing może wydawać się wyleczony zanim proces gojenia jest zakończony. Dzieje się tak, ponieważ rana goi się szybciej od zewnątrz i mimo że wygląda dobrze, tkanka w środku pozostaje niestabilna. Trzeba być cierpliwym i dokładnie czyścić przez cały okres gojenia. Nawet zagojone, kilkuletnie przekłucie może się zmniejszyć lub zarosnąć w ciągu kilku minut! Czas ten różni się w zależności od osoby i jej organizmu; jeśli lubisz swój piercing, pozostaw kolczyk w miejscu przekłucia, nie wyjmuj kolczyka bez potrzeby. Co należy robić? Nie poruszaj kolczykiem bardziej / więcej niż to konieczne. Aby zadbać o zdrowie: Im zdrowszy tryb życia, tym łatwiej zagoi się Twój piercing. Wysypiaj się i stosuj pożywne diety. Unikaj stresu emocjonalnego, który może zwiększyć czas gojenia nawet o 40%. Aby ułatwić gojenie i wzmocnić zdolność do zwalczania infekcji, przyjmuj codziennie suplementy odżywcze, w tym żelazo, witaminę B, mg witaminy C (podzielone na kilka równych dawek w ciągu dnia) i 30 mg cynku dla kobiet (50 mg dla mężczyzn). UWAGA! Po wyjęciu kolczyka z miejsca przekłucia po prawidłowym wygojeniu piercingu i wieloletnim noszeniu biżuterii w pępku, może piercing nie zarosnąć, a znacznie się zmniejszyć. Wszystko jest uzależnione od organizmu, czas wygojenia pępka po kolczyku może trwać nawet kilka lat. Porady i wskazówki Biżuteria: Czystymi rękoma lub poprzez papierowe ręczniki należy regularnie sprawdzać czy gwintowane końcówki Twojej biżuterii są dobrze dokręcone. Warto nosić ze sobą czystą, zapasową kulkę w przypadku zgubienia lub zniszczenia. Skontaktuj się z piercerem, aby wybrać alternatywną, nie metalową biżuterię jeśli metalowa biżuteria musi zostać czasowo usunięta (np. ze względu na zabieg medyczny). Jeśli zdecydujesz, że już nie chcesz piercingu, wystarczy wyjąć biżuterię (lub pozwolić usunąć ją zawodowemu piercerowi) i kontynuować czyszczenie miejsca przekłucia do zamknięcia otworu. W większości przypadków pozostanie tylko niewielki znak. W przypadku podejrzenia zakażenia, biżuteria lub obojętna alternatywa powinna być pozostawiona na miejscu, aby umożliwić osuszanie, odprowadzanie cieczy. Jeżeli biżuteria zostałaby wyjęta, zewnętrzne komórki mogłyby zamknąć się zapieczętowując zakażenie wewnątrz kanału przekłucia i powodując ropień. Do czasu ustąpienia zakażenia, trzymaj biżuterię w miejscu przekłucia! Czego należy unikać? Nie należy bawić się kolczykiem. Długoterminowe skutki obejmować mogą trwałe uszkodzenie tkanki wokół kolczyka Unikaj zbędnych urazów zabawa biżuterią podczas gojenia może powodować powstawanie nieestetycznej tkanki bliznowej, migracje i inne powikłania. Unikaj używania płynów oczyszczających zawierające alkohol. Unikaj palenia! To zwiększa ryzyko i wydłuża czas gojenia. Unikaj stresu i zażywania narkotyków. Unikaj aspiryny (antybiotyków), alkoholu oraz dużych ilości kofeiny, dopóki występują krwawienia lub obrzęk. Unikaj kąpieli w gorącej wodzie, bez chemii (sole do kąpieli, żel pod prysznic, itp.) Unikaj zanurzenie gojącego się piercingu w wodach, takich jak jeziora, zbiorniki wodne, baseny itp. Nie należy świeżo przekłutego miejsca pudrować, fluidować, kremować, balsamować, itp. Unikaj opinających brzuch bluzek, najlepiej żeby były luźne i bawełniane. Unikaj spodni z wysokim stanem, najlepiej niskie biodrówki. Unikaj pasków, w szczególności z dużymi klamrami. Wyłączenie odpowiedzialności Te wytyczne są oparte na połączeniu doświadczenia zawodowego, zdrowego rozsądku, badań naukowych i praktyki klinicznej. Mimo, że prezentujmy sprawdzone porady, to nie są one jednakowo skuteczne dla wszystkich. Nie powinno się bezwarunkowo z nich korzystać. Porady, które udostępniamy powinny być szczegółowo analizowane, porównywane z własnym przypadkiem, ewentualnie konfrontowane z innymi podobnymi publikacjami i dopiero, gdy będą one przedstawiały się jako odpowiednie w danym przypadku, wprowadzane w życie. Nie mogą jednak zastąpić porady lekarskiej. Jeśli zachodzi podejrzenie zakażenia, należy zasięgnąć pomocy medycznej. Należy pamiętać, że wielu lekarzy nie przechodziło specjalnego szkolenia w zakresie piercingu. VvrBQL.co zrobić zęby znieczulenie szybciej zeszlo
